بحران صنفی مددکاری اجتماعی در ایران

بحران صنفی مددکاری اجتماعی در ایران

جواد طلسچی یکتا، بنیانگذار رسانه مددکاری اجتماعی ایرانیان، به عنوان یکی از چهره‌های رسانه‌ای پیشگام در این حوزه، از سال ۱۳۹۰ فعالیت‌های خود را آغاز کرده و همواره با رویکردی انتقادی و مطالبه‌گرانه نسبت به چالش‌های ساختاری و صنفی مددکاری اجتماعی عمل کرده است.

دیدگاه‌های وی در خصوص نابه سامانی صنفی یک انتقاد صرف نیست، بلکه شامل آسیب‌شناسی عمیق ساختار قدرت و ارائه راه حل‌های ریشه‌ای است.

انتقاد محوری: ریشه مزمن شدن نابه سامانی صنفی

طلسچی یکتا معتقد است که وضعیت فعلی اصناف مددکاری اجتماعی ایران به دلیل “مزمن شدن نابه سامانی صنفی” است که ریشه آن در دو عامل اصلی است:

عامل اول: عدم بیداری جامعه مددکارانعامل دوم: عملکرد غیرشفاف و انحصارگرایانه تشکیلات صنفی
عدم حساسیت و مطالبه‌گری فرد به فرد: مددکاران خود را در تشکیلات صنفی موثر نمی‌بینند و خودشان را درگیر نمی‌کنند.حضور مشاور “سخت‌دل” و کینه‌توز در پشت صحنه: مدیریت انجمن فعلی توسط یک مشاور هدایت می‌شود که به جای منافع صنف، در پی تسویه حساب‌های شخصی و حرفه‌ای است.
اولویت منافع شخصی بر منفعت صنف: مددکاران بخش غیردولتی نگران تداخل مطالبات صنفی با کسب و کار و درآمدشان هستند و به دلیل حفظ روابط، از مطالبه‌گری پرهیز می‌کنند.خفه کردن نقد و انزوای منتقدین: تشکیل ائتلاف از دشمنان منتقدین، برنامه‌ریزی برای ممنوع‌التدریس و ممنوع‌التصویر کردن آنها و تلاش برای دلسرد کردن جریان نقادی.
عدم پذیرش نقش خالقیت: عدم درک این موضوع که “ما خودمان خالق اصناف تخصصی‌مان هستیم” و می‌توانیم با اراده خود به آن شکل دهیم.جبران کردن ضعف‌ها با سکوت: نادیده گرفتن نقاط ضعف به دلیل دوستی و در صورت مطالبه‌گری، “چوب لای چرخ گذاشتن” برای منتقدین.
رسانه تاب آوری ایران رسانه تاب آوری ایران

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا